Reviews: de nieuwe Moke en de nieuwe Anouk

Geregeld ploft er hier een cd’tje op de mat waarbij het vriendelijke verzoek om een recensie komt. Deze keer twee grote releases van de afgelopen maand: Moke en Anouk. Beiden kunnen nu al tevreden zijn over het succes van de cd’s. Anouk kwam als vanouds op 1 binnen terwijl Moke een klapper maakte op de tweede plaats.

Anouk – For Bitter or Worse
Om maar met Anouk te beginnen: die liet bij de vorige plaat Who’s Your Momma al horen een enorme groei te hebben doorgemaakt. Na de release van dat album doken geregeld verhalen op over een echte blues-plaat en dat er eerst nog een tussenalbum moest komen, om de schok niet te groot te maken. Bij het horen van voorproefje Today leek dat blues-verhaal verder weg dan ooit, het nummer had nog gewoon op Who’s Your Momma kunnen staan. Maar Three Days in a Row maakte wèl duidelijk wat Anouk voor ogen had.

Het zijn meteen twee prijsnummers op het album, dat inderdaad rijkelijk put uit de 60′s en 70′s en veel invloeden van blues en rock ‘n roll kent. Zelf blijf ik Anouk het meest waarderen op de snellere nummers, zoals Woman (één van haar beste nummers ooit) en Walk to the Bay. Afsluiter For Bitter or Worse mag dan het rustigste nummer op de plaat zijn, het is ongelofelijk spannend en mooi. Je kunt het zo bij de seizoensfinale van een Amerikaanse dramaserie gebruiken, zoveel emoties als er aan het einde loskomen.

Grote misser op het album is My Shoes, wat een enorm zeiknummer is dat. Anouk klaagt over de zwaarte van haar bestaan en stelt voor om eens een dagje van positie te ruilen. Veel zelfmedelijden op een dreinerige melodie. Ik heb ‘m maar snel uit de playlist in mijn iTunes gehaald.

Anouk vindt het zelf haar beste album. En For Bitter or Worse zit ook steengoed in elkaar. Maar het is tegelijkertijd een moeilijker album, door de wat minder toegankelijke muziekstijlen. Als ik naar een onbewoond eiland moet en maar één cd van Anouk mag meenemen, dan kies ik eerder voor Graduated Fool of Who’s Your Momma.

Moke – The Long and Dangerous Sea
Moke stond voor de opgave ‘die moeilijke tweede’ af te leveren. Want een goed debuutalbum afleveren is één ding, je moet jezelf daarna zien te overtreffen. Nu vond ik Shorland best wel sterk, maar het was ook een album met een wat korte houdbaarheidsdatum. Al snel begon de muziek van Moke op elkaar te lijken en uiteindelijk stonden er maar twee of drie echt sterke liedjes op.

De Britpop die op het eerste album zo overheerste, heeft plaatsgemaakt voor meer liedjes-liedjes. Bovendien is veel tijd genomen om ze rijk te arrangeren; strijkertje hier, synthesizer uitproberen daar en wat experiment met backing vocals op een andere plaats.

Het geluid van Moke is dus duidelijk geëvolueerd. Op een onverwachte manier, aangezien de band twee jaar stevig heeft staan rocken op de planken door heel het land. En dan toch veel ingetogener naar buiten komen. Niet zomaar werd de plaat eerder deze maand gepresenteerd met een orkest.

Toch denk ik dat Moke het beste uit de verf komt met puntige gitaarliedjes. Single Switch lijkt na een vijftal draaibeurten van het album toch echt de uitschieter in positieve zin. Veel andere nummers missen urgentie en kabbelen voort of het lijkt opnieuw op elkaar. De albumuitvoering is best wel saai, maar wie weet wordt er op het podium wat spannends van gemaakt? Het publiek zal nu in elk geval vooral vragen om de hits van de vorige plaat.