Nieuwe plaat Di-Rect: veel piano, heel psychedelisch

Op 14 mei verschijnt het nieuwe album van Di-Rect. Mensen die deze blog een beetje hebben gevolgd, weten dat ik de groep niet hoog heb zitten. Met de nodige scepsis ging ik gisteren dan ook naar een luistersessie voor die nieuwe plaat. Heel even dacht ik in die scepsis bevestigd te worden, maar inmiddels heb ik mijn mening over Di-Rect 2.0 hervormd. Sterker nog: er staat ons een heel erg sterk album te wachten. Echt waar!

Bij Di-Rect dacht ik altijd aan – oneerbiedig gezegd – puberrock. Vier jonge honden die heel erg rock ‘n roll willen klinken, maar stiekem toch enorm mainstream popmuziek met gitaren maken over vrij simpele onderwerpen. Ik weet, erg kort door de bocht, maar jullie begrijpen vast wat ik bedoel.

Zie ook:
- Nieuw album DI-RECT heet This Is Who We Are (+ artwork en tracklisting)

Ik weet ook nog de onvrede van de drie achtergebleven Di-Rect-leden toen Tim Akkerman er uit stapte. Net nu ze een deal hadden in Spanje en eigenlijk nog vol gas door wilden gaan op oude voet. Maargoed, Tim stapte dus op en via een tv-zoektocht werd zanger Marcel gevonden. Intussen was ook toetsenist Vince bij het voormalige kwartet gevoegd. De eerste single Times are Changing klonk al als een trendbreuk, maar zou Di-Rect dat vast weten te houden?

De eerste indruk leert: ja! De eerste vijf nummers op de plaat klinken Brits zoals Times are Changing dat doet, een beetje Coldplay-esque. En nèt op het moment dat die hese stem van de nieuwe zanger Marcel begint te irriteren, slaat de plaat om. De brave maar strakke popliedjes met overduidelijk de piano als basis maken plaats voor psychedelischer werk.

Zoals Flies, Ants & Elephants. Bij vlagen moest ik denken aan MGMT. De nummers worden langer, kennen een gekke bridge, in veel gevallen een over the top climax met veel gitaargeweld (het epos Walk With Me zou een hele uitdaging zijn bij Guitar Hero) om in een enkel geval juist weer bizar rustig te eindigen.

Mijn absolute favoriet vrijdag: Just a Face. Heel even vrees ik een obligate ballad. Maar als dan de strijkers inzetten (zelfs een cello) dan heb je me. Hoewel het nummer nergens zwaar wordt gearrangeerd om de emotie aan te dikken, komt Just a Face toch keihard bij mij binnen. Het is meteen een nummer waar Marcel zijn enorme bereik kan laten gelden.

De laatste twee nummers op de plaat – Mr. Man en When You’re Lost zijn dan weer wat saaie, weinig verrassende rocknummers geworden. Vervolgens de hidden track You Don’t Have to be Scared, een grapje van het vijftal dat in één take is opgenomen zonder professionele apparatuur.

Zoals het er nu naar uitziet wordt This Is Who We Are de nieuwe single, wat natuurlijk toepasselijk is vanwege de titel. Maar ik zou het niet als sterkste nummer van de plaat willen aanmerken, integendeel zelfs. Weinig tekst en de songtitel lijkt als een soort mantra te moeten gelden, al kwam dat gisteren nog niet zo op mij door.

Di-Rect reisde naar Liverpool af om deze plaat (titel mij onbekend) op te nemen. Daar is gewerkt met een producer die ook een album van de Arctic Monkeys deed. Het resultaat mag er echt zijn. De jongens gaan er nu alleen een zware kluif aan om sceptici (zoals ik) te overtuigen van het nieuwe geluid. Bij deze een bescheiden bijdrage aan die missie.

van YouTube geplukt: live-versies van

Walk With Me: