Daar zit je dan: wat te schrijven over Ze Vangt Me, het debuutalbum van Christiaan Hof? Gezien de eerdere berichten op deze blog over dit aanstormende talent is wel duidelijk dat ik fan ben. Dan kun je natuurlijk een over the top lyrisch verhaal schrijven, maar hoe serieus wordt dat nog genomen? Feit is dat ik niet meer geheel onbevooroordeeld iets kan schrijven, temeer omdat ik al enkele maanden heb kunnen luisteren naar Ze Vangt Me. Toch maar een poging wagen.
Eindelijk is er in Nederland een singer/songwriter opgestaan die in eigen taal echte popliedjes weet te maken. Met mooie teksten die niet meteen quasi-poëtisch aandoen als de nummers van Bløf, maar toch iets meer om het lijf hebben dan bijvoorbeeld Marco Borsato en Jeroen van der Boom.
De liedjes van Christiaan Hof lijken uit het leven gegrepen, vooral zijn eigen relatie. Over de mooie en moeilijke momenten. Puur, oprecht en gemeend. Al is niet alles wat het lijkt; Waarom Ben Je Niet Hier lijkt een verbroken relatie, terwijl Christiaan in werkelijkheid ‘slechts’ twee weken van zijn geliefde was gescheiden door een vakantie. Voor de luisteraar dus volop ruimte om een eigen interpretatie te geven aan de nummers.
In een andere recensie werd Christiaan een songsmid genoemd en dat vond ik wel een mooie benaming. Niet alleen de teksten zijn de moeite waard, het is de combinatie met de muziek die het nog meer één geheel maakt. Eerste single Alleen Is Maar Alleen begint klein, kent een heftige bridge en eindigt weer ingetogen. Op de Vlucht doet denken aan het te vroeg ter ziele gegane Abel (bekend van hit Onderweg) terwijl Nu Alvast Terug weer een Coldplay-achtig arrangement kent. De geest van de 3js ijlt na in Je Laat Mij Weer Het Leven Zien.
Een ander absoluut prijsnummer is Gewoon Zoals Ik Ben, krachtig door zijn eenvoud. Een bijna net zo mooie ode aan de liefde is Als Je Naar Me Lacht. Lekker uptempo, geeft een instant vrolijk gevoel en een verhaal om ontzettend blij van te worden. Een nummer waar menig Nederlands artiest een moord voor had begaan.
Ze Vangt Me is een divers album geworden terwijl er toch één duidelijke signatuur in doorklinkt. Zeldzaam knap en tijdloos mooi.
Ben het hellemaal met je eens, dit is een prachtig album! Geschreven vanuit het hart en eindelijk weer eens lekkere muziek en niet van die volendamse shit. Volendam zelf vindt ik wel leuk hoor! Deze jongen mag van mij meteen naar nummer 1!!!!
Pingback: Foto’s: Christiaan Hof live in Paradiso (27 april) | Nlpop