In de laatste dagen van dit jaar blikt NLpop weer terug met enkele artiesten op het voorbije jaar en de agenda voor 2011. Vandaag is dat met Christon Kloosterboer van Rigby, die een bijzonder openhartig interview gaf.
Over een paar dagen kan Rigby 2010 afsluiten. Met name frontman Christon Kloosterboer zal graag een slotje op het jaar doen. Want 2010 was op zijn zachtst gezegd niet zijn beste jaar. Persoonlijke teleurstellingen leidden ertoe dat Christon in een diep dal terecht kwam. Ogenschijnlijk ging het fantastisch met Rigby, toen nog huisband van De Wereld Draait Door. Maar backstage ging het helemaal mis. Alle ellende – en vooral het weer opkrabbelen – resulteerde wel in Solid Ground, de nieuwe plaat die in februari verschijnt.
Hij komt er tijdens het interview zelf voor de draad mee.
“Ik heb een heel slecht jaar gehad op privégebied. Ik heb veel voor m’n kiezen gekregen en ben echt een tijdje de weg kwijt geweest. Eind 2009 ben ik door een goede vriend in de steek gelaten, iemand waarmee ik heel close was. Daardoor ben ik ook het vertrouwen in de mensen om me heen kwijtgeraakt. Het werd steeds erger, ik zag het even totaal niet zitten.”
Vanaf dat moment gaat het snel bergafwaarts, mede door verslavende middelen.
“In het verleden heb ik dit al eens meegemaakt. Daarom wist ik wel dat er hulp moest komen. Want ik wist dat ik die kant niet nog eens op wilde gaan. Ik bedoel, het kan hartstikke leuk zijn hoor, af en toe naar de klote gaan. Maar ik wilde het niet, niet toen. Ik had net een nieuwe band, in de band heerste een fantastische sfeer en ik wilde dat niet verliezen. Daar dreigde het wel naar toe te gaan.”
Rigby speelt tijdens het Noorderslag-weekend begin januari.
“Je kon op dat moment mijn ribben tellen, ik was 10 kilo afgevallen in korte tijd. De mensen dichtbij me zeiden: ‘Hartstikke tof dat je hier hebt willen staan, helemaal super, maar nu moet er iets gebeuren’. In overleg met de platenmaatschappij is toen heel februari leeggemaakt.”
“Zo’n oppeppertje houdt je even op de been, maar niet structureel. En ik heb ook heel erg last van een terugslag enkele dagen later. Nu heb ik altijd wel een neerslachtige geest gehad, daar kan ik op zich goed mee dealen, maar in die periode versterkte het mijn mood alleen maar. Waar ik doorheen ben gegaan is heel naar geweest.”
Eén van de dingen die Christon op de been hield, was Rigby.
“Het was voor drie bandleden wel raar. Zij zaten net bij Rigby toen het zo met mij misging. Ik heb het geprobeerd bij ze weg te houden, maar dat lukte niet. Tien kilo afvallen, dat ga je zien. Ik heb het mondjesmaat uitgelegd, toen konden we verder. Het is heel fijn om nu in Rigby te zitten. Die hele situatie was toch een soort snelkookpan, maar het heeft positief uitgepakt. We hebben veel met elkaar meegemaakt en dat heeft ons hechter gemaakt.”
Voor de nieuwe plaat kon het twee kanten opgaan: een zwaar depressief album over alle shit of eentje over betere tijden, hoop en sterker worden. Rigby koos voor het laatste.
“In het DNA van Rigby zit toch het schrijven van positieve liedjes. Ik ben middenin alle ellende achter de piano gaan zitten. Maar ik koos er voor niet te gaan beschrijven waar ik toen inzat, maar hoe je er uitkomt. Dat vind ik veel interessanter. Solid Ground is een heel optimistische plaat geworden, over terugvechten. Het is heel uptempo en optimistisch.”
En nu komt het moment van het naar buiten treden met Solid Ground. Ook het moment waarop iedereen horen zal over de moeilijke tijd.
“Ik durfde toen echt aan niemand te vertellen waarmee ik kampte. Mijn grootste vrees was toen ook dat het uit zou komen. Daarom bleef ik ook maar optreden, uit angst dat een show cancelen te veel zou blootgeven. Dat is gelukkig niet gebeurd. De afgelopen maanden heb ik het al aan wat mensen om me heen verteld. Het was telkens heel eng, maar het voelde ook als een opluchting. En nu volgen dus de journalisten. Ik heb wel overwogen het niet te vertellen, maar wie het album hoort, kan er eigenlijk niet omheen. Nee, als ik dit verzwijg, verzand je in zo’n oppervlakkig verhaaltje over dat je naar Brussel bent geweest om de plaat op te nemen.”
“In onze biografie is geschreven dat het nummer Solid Ground gaat over vaste grond onder je voeten vinden. Het klinkt raar, maar het is echt zo. Er zit een zinnetje in, ‘It’s over now, they can’t longer harm you’. Dat is zo’n zinnetje, ik bleef het maar zingen tijdens een optreden en het publiek zong dat mee. Het kreeg daardoor een heel sterk gevoel, als een soort mantra. Dat je het zingt en dan waarheid wordt.”
Debuutalbum Everything Must Go redde het net niet tot de Album Top 100. Wat zijn de verwachtingen voor Solid Ground?
“Het zou leuk zijn als het iets breder wordt opgepakt. In Nederland denken velen toch vaak in hokjes. Ik zie die hokjes wel, maar vind het niet zo interessant. Ik vind Tim Knol te gek, maar ook Keisha. In Nederland zweven wij tussen al die hokjes, dat is een lastige positie. Maar je wilt ook niet te veel concessies doen. Dus we hopen dat veel radiozenders ons op de playlist zetten. Met rockmuziek heb je één kans per uur, het eerste uur is dat U2 en daarna Kane. Het derde uur moet je zorgen dat jij het bent.”
“Na de release van Everything Must Go hebben we meer dan 100 keer kunnen spelen. Noem een gat in het land en wij hebben er gestaan. Dat willen we blijven doen, kunnen leven van en voor de muziek. Daarbij hoeven we niet gehypt te worden. Ik vind het belangrijker om een band met de fans op te bouwen.”
Nog even terugblikkend op 2010; het was ook het jaar waarin jullie vijf keer de media-uitzending van De Wereld Draait Door opluisteren. Daar kwamen heel wisselende reacties op binnen. Is het lastig daar mee om te gaan?
“De positieve reacties zijn hartstikke leuk. Ik merkte ook dat via DWDD mensen in contact zijn gekomen met onze muziek. Maar er zaten ook heel ongenuanceerde mensen tussen. Huisband zijn blijft toch een Idols-achtige positie ofzo. Volg maar eens een tijdlijn van Prem of Jan Mulder, dan krijg je ook heel uiteenlopende meningen. De meeste kritiek kwam trouwens van metalfans. Die wensten je dan oorkanker. Ok, maar wat moet ik er mee?”
“Natuurlijk wil ik weten wat mensen er van vinden. Maar ik kan er wezenlijk niet gauw aan iets veranderen, mede door het format van DWDD. Ik ben het programma heel dankbaar, maar je bent toch dienend aan het format. Het draait om het programma, dan kun je niet altijd zo over komen als je wilt. En als de kijker ons dan niet leuk vindt… je kan je tv ook op een ander kanaal zetten.”
Tot slot; de muzikale NLpop-tips voor 2011.
“Ik vind Chef’Special een heel leuk bandje, al weet ik niet of ze echt doorbreken in 2011. We hebben zelf ook een bandje dat we op sleeptouw nemen, The Dance. Zij openen onze shows vaak. Hun stijl is helemaal jaren ’80 maar dan alleen maar met synthesizers. Ik vind het heel tof wat hun identiteit is.”
Pingback: Hit of shit: Rigby – Solid Ground (video) | Nlpop