Buma/Stemra krijgt er weer eens van langs. De auteursrechtenorganisatie moet het dit keer ontgelden in Music Maker, het blad voor muzikanten. Nu hebben veel partijen een bloedhekel aan Buma/Stemra, maar dat muzikanten zich afzetten tegen de organisatie is opmerkelijk. Buma/Stemra int immers auteursrechten voor muzikanten en componisten. Broodwinners voor deze nobele arbeiders. Of toch niet? Wie Music Maker leest, vermoedt dat de musicerende Nederlander eerder last dan profijt heeft van Buma/Stemra.
Buma/Stemra heeft zich al geruime tijd geleden voorgenomen het imago te verbeteren. Voor veel partijen staat de organisatie immers te boek als een stel uitzuigers, die werkelijke alle mogelijkheden aangrepen om een heffing over muziek te vragen. Aan bijvoorbeeld winkels, scholen en horeca die wel eens een liedje draaien. Of zelfs je baas die op de werkvloer de radio aan heeft staan. Het gaat dan om niet geringe nota’s.
Music Maker merkt op dat de waardering voor de organisatie tot een dieptepunt is gezakt. “Toegegeven, Buma/Stemra had voorheen ook al geen onomstreden naam onder muzikanten”, schrijft hoofdredacteur Mark Postema in zijn voorwoord. “Maar sinds de auteursrechtenclub in september 2008 van start ging met haar aangescherpte aanpak van ‘muziekgebruik op internet’, gaat het echt goed mis. Kern van deze aanpak is dat Buma met behulp van een ‘spy-bot’ – een vernuftig stukje software – internetsites afzoekt op ‘auteursrechtelijk beschermd materiaal’. Wie daarop betrapt wordt en in de ogen van Buma ‘bedrijfsmatig’ bezig is, krijgt vervolgens een forse rekening in de bus. Tot die groep behoren dus ook coverbands die een filmpje van een live-concert op hun site hadden geplaatst, componisten die een stukje eigen muziek online hadden staan, en boekingsbureaus die hun bands online promoten met audio en video.”
Een voorbeeld is dat een coverband die met drie live covers zichzelf profileert op de eigen website, een nota krijgt van 928 euro. Voor veel muzikanten is dat een ‘buitenproportioneel hoog’ bedrag dat niet met één optreden even bij elkaar wordt verdiend. “Waarmee Buma voor muzikanten feitelijk een extra drempel opwerpt om zichzelf goed te promoten.”
“Maar het allergrootste punt lijkt nog wel te zijn dat weinig muzikanten nog begrijpen wat onder het ‘aangescherpte’ beleid nu wel en niet mag en wat in verschillende gevallen de ‘kosten’ zijn. Een simpel gebrek aan duidelijke informatie dus”, concludeert Postema. Om duidelijkheid proberen te scheppen, nodigde hij Buma uit voor een lezersinterview. Lezers van Music Maker – muzikanten dus – mochten vragen insturen die Buma dan beantwoordde. De organisatie zegde toe. “Maar naarmate de tijd verstreek en de vragen binnenstroomden, bekroop ons het geviel dat Buma zich onder de afspraak probeerde uit te wurmen. En uiteindelijk was dat ook zo.”
In Music Maker zijn de lezersvragen wel gepubliceerd. Allemaal heel wezenlijke vraagstukken. “Moet je ook betalen als je video’s op YouTube zet en daarnaar verwijst met een ‘tekstlink’ op je site?” Of: “Geden de regels voor websites ook voor bandprofielen op bijvoorbeeld Hyves en MySpace?” En: “Ik kreeg een factuur naar aanleiding van een regel waar ik niet van op de hoogte was. Toen ik dit aan Buma meedeelde, werd mij geërgerd verteld dat muzikanten en websitebouwers daar inmiddels wel van op de hoogte zijn. Nu ben ik professioneel muzikant, websitebouwer en lid van de Buma/Stemra. Heeft Buma haar voorlichting eigenlijk wel op orde?” Verder vragen over of en wat de kosten zijn als je je site in het buitenland host, hoe Buma weet dat een geluidsfragment heel 2008 online heeft gestaan en daarvoor ook een rekening stuurt, terwijl de spy-bot pas sinds september actief is en de hamvraag: ‘wat zijn ‘bedrijfsmatige doeleienden?’.
Wie het april-nummer van Music Maker leest, zal niet anders concluderen dan dat Buma/Stemra een oplichtersbende is. Jammer dat de organisatie niet de kans heeft gegrepen tekst en uitleg te geven in het tijdschrift voor deze zo belangrijke doelgroep. Ik denk dat de onvrede over Buma/Stemra nog wel even aanhoudt…
