NLpop Interview: Caro Emerald weet nog in welk buitenland ze wakker wordt

Je kunt er niet om heen: 2010 was het jaar van Caro Emerald. Het ene succes werd opgevolgd door een ander hoogtepunt welke weer werd overtroffen door een andere mijlpaal. “Ik denk dat dit nog maar het begin is van de achtbaanrit”, vertelde ze eerder dit jaar aan de rode loper bij de Edisons aan NLpop. NLpop blikt met Caro terug op 2010 en we kijken naar wat 2011 zal brengen. Vandaag deel 1, waarin Caro vertelt hoe het buitenland-avontuur bevalt en terugblikt op de vele hoogtepunten van 2010.

Je album Deleted Scenes from the Cutting Room Floor werd 4 keer platina. De laatste keer dat dit met een Nederlandse debutant gebeurde, was in de jaren ’90 met Marco Borsato, Ilse deLange, Anouk en Total Touch.
“Dat wist ik niet, ik heb het allemaal nog niet zo teruggezocht. Ja, ik hoop natuurlijk dat ik ook een blijvertje zal blijken, dat weet je nooit zeker. Ik sta er niet van te kijken dat er nu heel veel aanvragen voor interviews binnenkomen. Maar of dat zo blijft? Dat zal afhangen van de volgende plaat.”

Als we je een jaar terug hadden gesproken: wat waren toen je verwachtingen? Waarop heb je getoost op oudejaarsavond 2009?
“Juist tegen december aan voelde ik dat er iets te gebeuren stond. Back It Up deed het goed en er was veel vraag naar het album. A Night Like This deed in eerste instantie niet zoveel door de kerstplaylists van de radiozenders, maar ging vanaf januari heel goed. Ik weet in elk geval nog dat we vorig jaar rond deze tijd ook al heel erg druk waren. Het vloog me toen al om de oren, alleen zag de rest van Nederland dat nog niet. Ik was toen heel blij dat ik oud en nieuw lekker met vrienden kon vieren. Dit jaar was ik ook gewoon lekker vrij op oudejaarsavond.”

Is er van alle hoogtepunten uit 2010 één echt hoogtepunt te noemen?
“Ja, de Edisons. Natuurlijk zijn er meer dingen, deze vraag wordt me ook vaker gesteld. En het was ook echt een grote rits van hoogtepunten. Je zou er bijna één per maand aan kunnen wijzen. Op Koninginnedag op het Museumplein, de 3fm Awards, het festivalseizoen, de Edisons, naar het buitenland, in Polen optreden bij Dancing with the Stars of optreden op een filmfestival van de komedie in Monte Carlo. Bij die laatste was ik de enige artiest die mocht zingen, een soort tussendoortje voor de uitreiking van de awards. Er liepen allemaal hotemetoten uit de filmwereld rond, sta je opeens met de jetset op de rode loper.”

De laatste maanden vlieg je veel naar het buitenland. Weet je elke ochtend nog waar je wakker wordt?
“Laatst werd ik ergens wakker en dacht ik thuis te zijn, maar ik was in Monaco. Verder valt het wel mee. De afgelopen tijd zijn we elke week wel ergens heen gegaan. Het zijn telkens korte tripjes, niet achter elkaar geplakt. Dat is één keer gebeurd, eerst Engeland en toen Polen. Dat was heftig. Niet zozeer vanuit het oogpunt van heimwee, maar ik ben daar niet voor vakantie. Je bent telkens bezig, alles draait om jou en dat legt heel veel druk op me. Dat vind ik nog steeds heel spannend, maar na een paar dagen word je een beetje gek ofzo. Dan wordt het teveel, als je middenin die hetze zit. Dan moet het weer even normaal worden en dan wil je naar huis.”
“In Londen ben ik nu een paar keer geweest, ook op dezelfde plek. Daar voel ik me een beetje thuis. Ik weet waar ik mijn ontbijt haal in het hotel. Daar hecht ik me aan. Ik merk dat ik steeds beter wordt in het thuis voelen in een hotelkamer, daarvoor neem ik ook wat dingetjes van huis mee. Als je ‘s avonds in je hotel komt, ben je echt kapot. Dat is wel eens frustrerend, het eerste waar je aan denkt als je in het buitenland komt is toch dat je wilt feesten. Daar is geen ruimte voor. Ik moet presteren, mijn stem mag niet kapotgaan. Het is saai, maar er wordt goed voor me gezorgd. Ik krijg heel mooie kamers en van alle gemakken voorzien.”

Toch… de agenda voor 2011 is voor een groot deel onduidelijk, maar deze lijkt zich te vullen met veel buitenlandreisjes. Meer dan nu en ook meer achter elkaar?
“Ja, maar de promo’s worden steeds korter. Maar als we gaan spelen, zal dat inderdaad langer zijn. Daar moeten we wel uitkomen, want toeren is duur. We moeten de kosten terugverdienen. Ik ben geen tapeact. Als A Night Like This net zo knalt als in Nederland, dan gaan we los. We moeten even kijken. Ik hoef er ook geen bergen geld aan over te houden, ik ben allang blij als we kunnen spelen.”

Heb je al een favoriet land?
“Ik kom heel graag in Engeland, daar voel ik me gelijk thuis. Ik denk dat de cultuur best dichtbij die van Nederland ligt op een bepaalde manier. En het is prettig dat het native speakers van de Engelse taal zijn. In een ander land spreken ze ook wel Engels, maar dan is de barrière toch groter. Je maakt grapjes minder makkelijker. En er hoeft geen tolk bij te zitten. Zoiets verzin je niet, maar dat is echt heel lastig. Dat moet je leren. De eerste keer wordt je in het diepe gegooid en het gewoon doen. Ik maak me niet eens druk om de juiste vertaling, maar meer of ik mijn verhaal wel goed vertel. Het is al lastig genoeg om dat te doen. En dan moet het ook nog vertaald worden. Ik houd het daarom kort en bondig. Al zie ik soms daarna nieuwsberichten met quotes die ik helemaal niet heb gezegd.”

Morgen het tweede deel, waarin Caro vertelt over haar gebroken rug door een val van een paard, het hard willen werken en de plannen voor 2011.

Check ook:
- WIN: Mooie Caro Emerald prijzen